Όταν ξημερώνει και σουρώνει. PART 2

Όταν ξημερώνει και σουρώνει.

PART 2

“Το ΚΤΕΛ φάντασμα στο νεκρό λιμάνι.”

Κανείς δεν μιλούσε πλέον για αυτόν. Σπάνια κάποιες γιαγιάδες γύρω από την φωτιά έλεγαν κάποια λησμονημένη ιστορία. Ο ήρωας είχε πέσει στην άβυσσο της λήθης, είχε ξεφτίσει και κανείς δεν γνώριζε με σιγουριά αν όντως υπήρξε ή αν ήταν προϊόν κάποιας αρρωστημένης φαντασίας.

Όλα αυτά μέχρι χθες.

Πολλοί ισχυρίστηκαν ότι ο χαμένος ήρωας επανεμφανίστηκε στο σκοτεινό λιμάνι την πιο σκοτεινή ώρα…

Ένας μπεκρής άστεγος μου διηγήθηκε τι είδε…

Αφήγηση

Οι μέρες και οι ώρες κύλησαν γρήγορα. Ήταν η ώρα του ήρωα να γυρίσει σπίτι. Η διαμονή του στο Ρέθυμνο είχε τελειώσει. Χαιρέτησε τον παλιό του αδερφό αλλά και τους νέους του φίλους πίνοντας μερικά ποτηράκια ρακί.

Σίγουρος ότι όλα είναι προγραμματισμένα και με την μικρότερη χρονική λεπτομέρεια μελετημένη, ο ήρωας έκοψε το εισιτήριο και επιβιβάστηκε στο ΚΤΕΛ. Το εισιτήριο έγραφε. Ρέθυμνο-Θεσσαλονίκη.

Η διαδρομή απλή, το πλάνο πάλι απλό. Μπαίνει στο ΚΤΕΛ, τον πάει στο λιμάνι των Χανίων, επιβιβάζεται στο πλοίο, Σαλπάρει για Πειραιά, φτάνει Πειραιά, αποβιβάζεται απ’ το πλοίο, επιβιβάζεται στο ίδιο ΚΤΕΛ και μέχρι το μεσημέρι της επόμενης μέρας έχει φτάσει στην Θεσσαλονίκη και στην δουλειά του.

Όμως όπως ξανά φαντάζεστε τα πράγματα δεν ήταν δυνατόν να κυλήσουν όπως είχαν σχεδιαστεί.

Το ρολόι έγραφε 20:00 όταν ο οδηγός του ΚΤΕΛ τράβηξε χειρόφρενο έξω από το γιγαντιαίο πλοίο των 9 καταστρωμάτων. Όλοι ανασκουμπώθηκαν και ετοίμασαν τα πράγματα τους, όταν ο οδηγός του ΚΤΕΛ μέσα από το μεγάφωνο ακούστηκε να λέει: “15 λεπτά μετά την προσάραξη του πλοίου στον Πειραιά να είστε όλοι εδώ, δεν θα περιμένουμε παραπάνω” και τους καληνύχτισε.

Ο Τρόμος επιβιβάστηκε στο πλοίο κατευθύνθηκε στο σαλόνι, βρήκε την πιο όμορφη γωνιά και ήταν έτοιμος να απολαύσει την διαδρομή. Το ρολόι έγραφε 21:00 όταν το πλοίο ξεκίνησε. Μία ώρα αργότερα ξεκινούσε το ποδοσφαιρικό ματς μεταξύ Ελλάδος και Ισραήλ.

Ο ήρωας γνωρίστηκε με μερικούς συνταξιδιώτες του και όλοι μαζί παραγγείλανε μία μπίρα. Το ματς άρχισε. Όμορφη ατμόσφαιρα, θύμιζε καλοκαιρινή κρουαζιέρα. Φωνές, ενίοτε βρισιές, σχόλια, άφθονη ξανθιά μπίρα και πολύ ζεστό κλίμα. Μετά το πρώτο γκολ άγνωστοι αγκαλιάζονταν μεταξύ τους. Στην ισοφάριση ήρθε η γκρίνια. Στην νίκη ήρθαν κ’ άλλες μπίρες.

Το ρολόι έγραφε 3:45 όταν ο ήρωας έγνεψε στους συνταξιδιώτες του, δίνοντας τους να καταλάβουν ότι πάει να ξεκουράσει το κεφάλι του σε κάποια γωνιά.

Γρήγορα τον πήρε ο ύπνος. Η γαλήνη του διαταράχτηκε απότομα από ένα ποδοβολητό, από τυχαίες ομιλίες σε διάφορες κατευθύνσεις. Άνοιξε τα μάτια του, κοίταξε από το μικρό φινιστρίνι και είδε ότι το πλοίο είχε δέσει και μιλούνια κόσμου και αυτοκινήτων έβγαιναν από το θηρίο. Το ρολόι έγραφε 5:10 ενώ ο ήλιος ακόμα κοιμόταν.

Σηκώθηκε, τύλιξε τον υπνόσακο του, τον έδεσε στην πλάτη του, και ξεκίνησε να κατεβαίνει τα καταστρώματα μέχρι να φτάσει και να πατήσει στην Γη. Στην έξοδο του πλοίου σερβίρανε ζεστό καφέ ή πορτοκαλάδα. Άρπαξε έναν και πετάχτηκε έξω να μπει γρήγορα γρήγορα στο ΚΤΕΛ, καθώς έπαιξαν στο κεφάλι του σαν σε βιντεοκασέτα τα προφητικά λόγια του οδηγού. “15 λεπτά…. Δεν Περιμένουμε”.

Μα ποιος βλάκας μπορεί να χάσει το ΚΤΕΛ, σιγοψυθίρισε με έπαρση.

Βυτιοφόρα, αμάξια, τροχόσπιτα, μηχανές, βγαίνανε κατά δεκάδες. Ποτέ δεν βγήκε όμως κανένα ΚΤΕΛ. 30 λεπτά αργότερα όταν η έξοδος των μεταλλικών οχημάτων ηρέμησε είχαν μείνει 7 άτομα στην προβλήτα.

“Βρε λες ?” σκέφτηκε και πλησίασε κάποιον άγνωστο.

Συγνωμη κύριος, περιμένετε και σεις να βγει το ΚΤΕΛ ; τον ρώτησε

Όχι, αποκρίθηκε.

Πλησίασε τον δεύτερο.

Συγνωμη κύριος, περιμένετε και σεις να βγει το ΚΤΕΛ ; επανέλαβε

Όχι, αποκρίθηκε και ο δεύτερος με το ίδιο σατανικό βλέμμα.

Το σάλιο του ήρωα ξαφνικά στέγνωσε και παρ ολίγον να πνιγεί όταν προσπάθησε να καταπιεί.

Πλησιάσε τον Καπετάνιο του πλοίου, ο οποίος είχε πολλά γαλόνια σε πολλά χρώματα, και με φωνή παιδιού που μόλις είχε κάνει ζημιά τον ρώτησε.

Καπετάνιο μήπως είδατε κανένα ΚΤΕΛ;

-Τώωωωωωωρα ? είπε.

Ο καπετάνιος έβαλε τόσα “ω” όσα χρειαζόταν ο Τρόμος ώστε να προλάβει να του κοπεί το χαμόγελο και να τραβήξει και μία τζούρα απ’ το τσιγάρο του.

Ο ήρωας για πρώτη φορά φέρθηκε με αγένεια και γύρισε την πλάτη του στον Καπετάνιο χωρίς να τον χαιρετήσει. Περπάτησε γύρω στα 30 βήματα. Αργά το ένα μετά το άλλο και μετά ακόμα πιο αργά. Από το στόμα του βγαίνανε κατάρες κολασμένες.

Κάθισε σε μία πέτρα και έπεσε σε περισυλλογή.

Θα πάρω το τρένο. Θα είμαι γρήγορος, πρέπει να είμαι γρήγορος. Είπε

Ηλεκτρικός, μετρό, σταθμός, εισιτήριο και έφυγα. 15:00 μπορώ να είμαι Θεσσαλονίκη, σκέφτηκε.

Μετά από μία αστραπιαία κλήση, το ηχογραφημένο μήνυμα τον πληροφόρησε “Απεργία των σιδηροδρόμων και προαστιακών λεωφορείων.”

Ξαναήρθε η περισυλλογή.

Ταξί, σταθμό ΚΤΕΛ και παίρνω ότι υπάρξει, ξανασκέφτηκε.

Όταν ήταν σίγουρος για την απόφαση του και σηκώθηκε γύρω του δεν υπήρχε ψυχή στο λιμάνι. Κρανίου Τόπος.

Όμως ξεκίνησε. Θα τα έπαιζε όλα για όλα.

Το βήμα του γοργό, οι δρασκελιές του μεγάλες. Στο δέκατο βήμα μία γυναικεία φωνή ακούστηκε.

“Νεαρέ περιμένετε σας παρακαλώ”

Ο Τρόμος γύρισε αργά. Πίσω του 25 μέτρα πέρα, μία κυρία ηλικιωμένη προσπαθούσε να συμμαζέψει την πραμάτια της. Μία τσάντα σήκωνε, δύο τις πέφτανε.

Ο Τρόμος την πλησίασε. Ήταν μία εξαιρετική γιαγιά. Γερασμένη με ρυτίδες που μαρτυρούσαν ευτυχία, γαλήνιο πρόσωπο, απαλή και πεντακάθαρη φωνή.

Το βλέμμα της σε απόγνωση μαρτυρούσε τι ήθελε.

“Σας παρακαλώ πολύ”, του είπε.

Ο Τρόμος της έγνεψε καταφατικά και πήρε την βαριά τσάντα ενώ πριν προλάβει να κάνει βήμα, αστραπιαία αυτή του φόρτωσε άλλες δύο στους ώμους. Ίσιωσε το κατάλευκο γουστόζικο καπελάκι της και παραμέρισε τα λευκά της μαλλιά.

“Φύγαμε” του είπε, και έκανε τρία γρήγορα βηματάκια μπροστά.

Ο Τρόμος παραξενεύτηκε πολύ, αλλά δεν αντέδρασε. Την ακολούθησε.

Με την ίδια κρυστάλλινη φωνή, του αφηγήθηκε ότι περίμενε τον γαμπρό της να έρθει να την πάρει.

-“Παίδαρος δύο μέτρα, απ’ τα λεβεντόπαιδα που βγάζει η Κρήτη” είπε.

“Σίγουρα κάτι θα του έτυχε και δεν μπόρεσε να κρατήσει τον λόγο του”, συνέχισε.

-“Εσείς από πού είστε”, ρώτησε.

-“Από την Θεσσαλονίκη”, αποκρίθηκε ο Τρόμος.

-“Καλά παιδιά και οι Θεσσαλονικείς, αλλά όχι όπως οι Κρητικοί λεβέντες”, είπε.

-“Ο Κρητικός λεβέντης, σε άφησε στο λιμάνι με τους μούτσους και πίνει κρασί με την κόρη σου και ο Θεσσαλονικιός μ..ς κουβαλάει τις βαλίτσες σου”, σκέφτηκε ο Τρόμος, αλλά ποτέ δεν το είπε.

Οι δύο τους συνέχισαν τον ατέλειωτο δρόμο. Μπροστά η κυρία «λευκό καπέλο», από πίσω ο κύριος «δεν έχω ιδέα πως θα προλάβω τώρα».

Παρόλα αυτά, η κυρία «λευκό καπέλο» ήταν παραδόξως πολύ ενδιαφέρουσα παρέα με πολλές ωραίες ιστορίες.

Διηγήθηκε στον Τρόμο την ζωή της.

“Ζούσα 15 χρόνια στην Γενεύη και μόλις έκανα την κόρη μου, πήρα σύνταξη. Στα 15 χρόνια, τ ακούς; όχι όπως εδώ, κράτος δικαίου”, τόνισε.

-“Αλλά ήθελα να την μεγαλώσω στην Ελλάδα, εδώ”, συνέχισε. “Είναι το κλίμα. Πρέπει να είναι το κλίμα”, επανέλαβε.

Στην πιάτσα του ταξί, ένας και μοναδικός ταλαίπωρος οδηγός, είχε ατυχήσει και δεν είχε πάρει καμία κούρσα.

-“Θα πάρουμε μαζί ταξί”, είπε στον Τρόμο και γρήγορα στράφηκε προς τον οδηγό του ταξί και τον ρώτησε.

-Πόσο θα μας πάρετε μέχρι τον Κηφισό ?

-“…ένα το λιμάνι… 2 η σημαία… άλλα 2 Αθήνα… περίπου 17 ευρώ”, υπολόγισε.

- “Κύριε, με 15 ευρώ ήρθαμε από τα Χανιά και ζητάτε 17 ευρώ για 4 χιλιόμετρα?”

- “Έτσι είναι κυρία μου, έτσι βγάζουν τα μαθηματικά.

Είπε στον οδηγό κάτι στα γαλλικά, γύρισε στον Τρόμο, του χαμογέλασε και τον έσπρωξε φιλικά προς τα μπρός, σαν να του λέει δεν θα μας γδύσει ο αλήτης θα βρούμε κάτι άλλο.

Λίγα μέτρα πιο κάτω ο Τρόμος της εξηγεί ότι βιάζεται και είναι επιτακτική ανάγκη να προλάβει το τρένο.

Ακριβώς εκείνη τη στιγμή, σταματάει πίσω τους ένα όχημα με δύο μεγάλα δυνατά φώτα.

Τα φώτα που τυφλώνανε τους δύο ήρωες χαμηλώσανε και φάνηκε μπρος τους μία γαλάζια νταλίκα χωρίς φορτίο, με την επιγραφή “… Γιατί βρε κούκλα μου” .

Το παράθυρο κατέβηκε και μία αντρική φωνή ακούστηκε.

-Είδα ότι μαλώσατε με τον ταξιτζή, θέλετε να σας πετάξω κάπου?

-“Στον κηφισό”, είπε η κυρία «λευκό καπέλο».

-Ανεβείτε σβέλτα, απάντησε.

Αριστερά ο Νταλικιέρης, ο Τρόμος στη μέση και δεξιά η κυρία «λευκό καπέλο».

Μέσα σε τρία λεπτά η κυρία «λευκό καπέλο» άνοιξε μία σουρεαλιστική κουβέντα. Άρχισε να εξηγεί πως τα ελληνικά έχουν υιοθετήσει πολλές γαλλικές λέξεις, όπως για παράδειγμα η λέξη σερβιτόρος.

Ο Νταλικιέρης συνέχισε την κουβέντα κάνοντας υπολογισμούς για το απόβαρο της νταλίκας του.

Ενώ ο Τρόμος έθεσε την κατακλείδα της συζήτησης κάνοντας αναφορά στον Ηλεκτρομαγνητισμό του Maxwell.

Κανείς δεν κατάλαβε τι είπαν οι άλλοι δύο ή γιατί το είπαν, αλλά για κάποιο λόγο και οι τρεις συμφωνήσανε.

Το φορτηγό έφτασε στα ΚΤΕΛ.

Ο Φορτηγατζής ευχήθηκε στον Τρόμο να βάλει πολλά γκολ ο Σαλπιγγίδης, η κυρία «λευκό καπέλο» έδωσε το τηλέφωνο της στον Τρόμο και του είπε αν ποτέ βρεθεί στην Γενεύη να την πάρει τηλέφωνο.

Ο Ήρωας αποκαμωμένος μπήκε στον σταθμό και για καλή του τύχη το επόμενο ΚΤΕΛ έφευγε σε 14 λεπτά στις 7:00 το πρωί. Έβγαλε εισιτήριο, ξέζεψε την τσάντα του και άναψε ένα τσιγάρο.

Στην Τρίτη τζούρα ένας καχεκτικός ανορεξικός ξανθός σκειτάς, ο οποίος για κάποιο λόγο την έβρισκε να κάνει κολπάκια με το σκέιτ στις 7 το πρωί μέσα στα ΚΤΕΛ, παίρνει φόρα και πηδάει πάνω από την Τσάντα του Τρόμου με το σκέιτ του.

Η ρόδα του βρίσκει στο πάνω μέρος του σακιδίου του Τρόμου, την προσπερνά προσγειώνεται σωστά και συνεχίζει με φόρα. Το σακίδιο του Τρόμου, αρχίζει να πέφτει και προσγειώνεται σε μία λιμνούλα με λασπόνερα.

Ο Τρόμος την μαζεύει και κοιτώντας τον νεαρό Κομπέιν του φωνάζει κάτι για το σπίτι του.

Τελευταία εικόνα που βλέπει ο Τρόμος πριν μπει στο ΚΤΕΛ της επιστροφής, είναι τον ψυχεδελικό σκειτά να του υψώνει το μεσαίο δάχτυλο και να απομακρύνεται…