Άι σω, Άι ριμέμπερντ

Στο προηγούμενο ποστ του Σπανακιού η Μπλουμ είδε στο "ένα" μια παλιά της γνώριμη. Στην σειρά φωτογραφιών του αγαπητού μπλόγκερ υπάρχει μια φωτογραφία (η τέταρτη) η οποία απεικονίζει το άγαλμα  "Κοιμωμένη" στον τάφο της Σοφίας Αφεντάκη, η οποία πέθανε το 1873 (μάλλον) και σε ηλικία 18 ετών.

Το γλυπτό αυτό φιλοτέχνησε ο γλύπτης Γιαννούλης Χαλεπάς. Κι επειδή η ζωή του και το πάθος του για δημιουργία έχουν πολύ μεγάλο ενδιαφέρον και μια μικρή διαστροφή (κατά την γνώμη της Μπλουμ) σας παραθέτει μερικές πληροφορίες από τον βίο του.



Ο Γιαννούλης Χαλεπάς γεννήθηκε το 1851 στην Τήνο. Το μεγαλύτερο απο τα 5 παιδιά της οικογενείας βοηθούσε τον πατέρα του στην μαρμαρογλυπτική. Ενώ οι γονείς του τον προορίζουν για έμπορο μαρμάρων ο ίδιος σπούδασε γλυπτική σε Αθήνα και Μόναχο. Στο Μόναχο εκθέτει το έργο του "Το παραμύθι της Πεντάμορφης και Σάτυρος που παίζει με τον Έρωτα" για το οποίο και βραβεύεται. 


Επιστρέφει στην Αθήνα το 1876 και καταπιάνεται με το άγαλμα της Σοφίας Αφεντάκη. Ένα χρόνο μετά την επιστροφή του στην Αθήνα όμως παθαίνει νευρικό κλονισμό και αρχίζει να καταστρέφει τα έργα του ενώ προσπαθεί επανειλλημένα να αυτοκτονήσει. Οι γονείς του τον στέλνουν στην Ιταλία αφού και οι γιατροί δεν μπορούσαν να καταλάβουν τα βαθύτερα αίτια της κατάστασης αυτής. Σήμερα είναι γνωστό πως τα αίτια της ψυχασθένειας αυτής ήταν η τελειομανία του, η υπερκόπωση καθώς και η αρνητική απάντηση των γονιών μιας κοπέλας όταν την ζήτησε σε γάμο. Γυρνώντας από την Ιταλία παρουσιάζει μια μικρή βελτίωση για να ξαναεμφανίσει και πάλι τα ίδια συμπτώματα, καταβύθιση στην σιωπή, απομόνωση, παραμιλητό και αναίτιο γέλιο. 


Οι γονείς του τον στέλνουν αυτή την φορά στο ψυχιατρείο της Κέρκυρας αφού η κατάστασή του όλο και χειροτέρευε. Κι εκεί όμως οι γιατροί δεν μπορούν να κατανοήσουν την ψυχοσύνθεσή του και του απαγορεύουν να ζωγραφίζει να πλάθει και να σχεδιάζει, ενώ του καταστρέφουν ότι δημιουργεί. Φημολογείται πως ένα μόνο έργο του σώθηκε από έναν φύλακα όσο έμεινε στο ψυχιατρείο. 


Το 1901 πεθαίνει ο πατέρας του και η μάνα του τον βγάζει από το ίδρυμα και τον παίρνει στον Πύργο της Τήνου, στην γενέτειρά του. Η μητέρα του βλέποντας τον γιο της σε αυτή την άθλια κατάσταση πιστεύει ότι η αιτία είναι το άσβεστο πάθος του για την γλυπτική και του απαγορεύει και η ίδια κάθε ενασχόλησή του με την τέχνη.


Το 1916 πεθαίνει και η μάνα του και βρίσκεται μόνος στο νησί, βόσκει πρόβατα, σε μια μικρή κοινωνία έχοντας αποκοπεί πλήρως από την γλυπτική και έχοντας το στίγμα του τρελού του χωριού.  Ξαναρχίζει όμως δειλά δειλά και πάλι την γλυπτική με εντελώς πρωτόγονα μέσα.



Το 1923 ο καθηγητής ΕΜΠ Θωμάς Θωμόπουλος αντιγράφει σε γύψο και εκθέτει τα έργα του Χαλεπά με αποτέλεσμα το 1927 να βραβευτεί ο γλύπτης με το Αριστείο των Τεχνών.
Το 1930 μετακομίζει στην Αθήνα, ενώ πεθαίνει αργότερα το 1938 περιτριγυρισμένος από ανήψια και αδέλφια, συνεχίζοντας το έργο του και έχοντας πλέον αναγνωριστεί.


Στο συγκεκριμένο έργο της κοιμωμένης και ενώ σκάλιζε το πρόσωπο μια παρατήρηση της μητέρας της νεκρής, προς τον Χαλεπά τον έκανε να εκνευριστεί και να χαλάσει ολόκληρο το κεφάλι.. Στη συνέχεια το ξαναέφτιαξε. Λέγεται μάλιστα οτι το τελικό έναυσμα για τον θάνατό του ήταν όταν ονειρεύτηκε το άγαλμα της κοιμωμένης, πάνω στο οποιο διαπίστωσε οτι είχε κάνει ένα λάθος (κατα τον ίδιο). Τα πόδια της κοπέλας στο άγαλμα είναι ελαφρώς λυγισμένα. Όταν όμως αυτά τεντωθούν, τότε προεξέχουν απο το κρεβάτι της. Αυτό το "λάθος" του ήταν η αφορμή να πραγματοποιήσει μία αυτοκτονία οπου και τερματίστηκε η ζωή του. 

Ο Εκατόγχειρ.. Όταν έσπασε ανακαλύφθηκε πως μέσα του κρύβεται μια μορφή ακόμη.